”Hahahaha wie zit er op jou te wachten? Ga je weer met je zweverige gedoe. Je kunt eigenlijk niks echt goed. Je gaat nooit je geld verdienen met dit. Zoek gewoon een baan. Maak een keuze. Ga gewoon 40 uur per week op kantoor zitten, zoals iedereen. Je hebt niet voor niks gestudeerd en je hebt geld nodig. Iedereen vraagt je of je al een baan hebt en jij zegt steeds van niet. Mensen vinden jou echt zo dom en raar. Ze hebben het over je en lachen je de hele tijd uit.”
Zo, dat is eruit. Karen heeft gesproken.
Ik heb 30 jaar gedacht dat ik Karen was. Ik nam die stem daarom altijd vet serieus. Karen is zo’n altijd-druk-type met een strak en spits gezicht. Vaak op hakken (van die oude-vrouwen-exemplaren). Draagt een mantelpak. Haar grijze haren strak in een knot op haar achterhoofd. Leesbril bungelend aan een koord om haar nek. Altijd druk en bemoeizuchtig. Altijd een map of papieren op haar onderarm. Komt iets te dicht in je aura staan. Zo iemand waar je al van begint te zuchten als je ze aan ziet komen. Je kent ze wel…
Karen zorgde ervoor dat ik alles keurig deed zoals ‘het hoort’. Ze praatte alles goed waarvan ik voelde dat het niet juist was. Een voorbeeld:
Ik voelde aan alles dat ik in een verkeerde baan zat. Sterker nog: ik wist dat al bij de sollicitatie.
Karen zei: ”wow, dit moet je doen, wat een kans! Staat mooi op je cv!”
Haar bevestiging vond ik super fijn, want dat betekende dat ik gewoon kon doen wat ik altijd gedaan had. Dat er iets bleef knagen, herkende ik ook. Dat het werk mij langzaam leegzoog ook.
”Dat hoort er bij”, zei Karen.
QuestTrek
Toen ik een QuestTrek liep, kwam ik er plots achter dat dat altijd aanwezige, knagende gevoel eigenlijk helemaal niet zo normaal is. Ik ontdekte een soort vuur in mijn hart. Iets wat sluimerend fluisterde, maar wat heel erg aanwezig was. Vooral in de stilte kon ik het voelen. Dankzij twee toppers van coaches werd dat vuur in 3 dagen aangeboord. Het wilde eruit. Ik wilde me laten zien! Niet langer opgaan in de grijze mensenmassa.
Dit vuur ging gepaard met een nieuwe vorm van levenslust. Of energie. Ik had er ineens weer zin in. Om NU te leven. Niet in de toekomst, of ”wanneer X zich voor heeft gedaan, want dan zal alles anders zijn”.
Nee, dat leven past mij niet. Ik ben niet op de wereld om 40 uur op kantoor te zitten. En dat heb ik al-tijd gevoeld. Karen hield me alleen precies waar ik was. Want daar was het goed, daar was het veilig, daar had ik geld en daar was waar ik zogenaamd moest zijn.
Het was best een lastige realisatie, hoor. Want zeg eerlijk: het is makkelijk om elke dag hetzelfde te doen en geld gestort te krijgen. Het vuur dat ik voelde op de QuestTrek betekende dat het tijd was om mezelf te worden.
Dat vereist serieus moed.
Lef.
Bereidheid.
Liefde voor mezelf.
Dit is persoonlijk leiderschap. Voor mij staat het voor aan het roer staan van je eigen leven. Weten wie je bent, wat je drijft en welke keuzes bij jou passen. Het is niet wachten op verandering, maar zelf in beweging komen. Niet denken in beperkingen, maar in mogelijkheden. Persoonlijk leiderschap leer je niet uit een boek. Het is iets dat je ervaart door te doen, te voelen en te reflecteren.
Vrienden
Op school kwam ik tot de realisatie dat Karen niet alleen is. Om het nog wat complexer te maken: ze heeft nog een stuk of 10 vrienden. Allemaal verschillende types. Die allemaal met mij meereizen, waar ik ook ga. Dag en nacht.
De één tettert dat het gevaarlijk is daar, de ander zegt dat ik moet opschieten, weer een ander roept dat daar al veel te veel mensen naartoe zijn gelopen en dat er geen plek is voor mij, de ander duwt me gewoon rechtdoor over het geasfalteerde pad, eentje wil niet mee want die is bang voor beren, de ander slaat met een hamer op mijn hoofd als ik mezelf laat zien en die dame in de hoek roept 268 keer per dag dat ik het niet kan en dat anderen het beter kunnen dan ik. Ik word er kriegel van. Vooral omdat ze zo ontzettend als ‘de waarheid’ voelen.
Ik heb er, onder begeleiding van een hele lieve klasgenoot op school, een aantal aan het woord gelaten. Door ze een podium te geven werd één en ander duidelijk en kon ik ze van elkaar onderscheiden.
Al deze verschillende types (of: stemmen) zullen altijd met me meereizen. Ze horen bij mij. Het enige wat zij willen, is gehoord worden. Zoals iedereen, eigenlijk. Vet kleine moeite om af en toe even bij mijn medereizigers in te checken wat ze te zeggen hebben.
Ik heb ze verteld dat ze vanaf nu niet langer bepalen waar we naartoe gaan. Daar moesten ze even aan wennen, ze vonden het dom. Want het is GEVAARLIJK daar waar ik heen wil.
Toch heb ik een afspraak met ze gemaakt: mijn hart en ik zitten vanaf nu aan het stuur. Karen en haar vrienden mogen mee, ’t is een inclusief gezelschap hier, maar wel als passagiers achterin de bus.
Vamos!