Het geluid van een krijsend kind verstoort mijn dagelijkse wandeling. Ik zet mijn podcast op pauze en zoek waar het geluid vandaan komt. Mijn oog valt op een meisje aan de overkant van de straat. Vacuüm verpakt in een dikke winterjas. Ik gok dat ze een jaar of 4 is. Ze ligt hulpeloos op de grond en haar roze fiets met gekleurde franjes ligt boven op haar. Ze schreeuwt, ze krijst, ze huilt en ze loopt met de seconde roder aan. ”MAMAAAAA”, roept ze in paniek. Ik heb met haar te doen en ik voel de wanhoop tot in mijn tenen. Zoveel puur verdriet, zoveel paniek. Moeder draait een paar honderd meter verderop haar fiets om en snelt naar het meisje. Ze haalt de fiets van haar af en tilt haar op. ”MIJN HAND!”, schreeuwt het kind. De moeder pakt het kleine handje en geeft er een kus op. Het meisje stopt met huilen en veegt met haar want haar tranen weg. Ze pakt haar fiets en fietst weg. Vergeten dat ze was gevallen, vergeten dat ze compleet in paniek was. Verder waar ze gebleven was.
Ik glimlach. Wat mooi hoe dat werkt bij een kind. Het meisje uit haar puurste emotie zonder daarbij na te denken. Toen ze huilde dacht ze niet: ”dit hoort niet”, of: ”er zijn ergere dingen”, of: ”stel je niet aan”. Ze toonde haar puurste emotie want dat was simpelweg wat ze voelde op dat moment.
Jammer dat het zo niet meer werkt als je volwassen bent. Dan uit je je puurste emotie niet meer zo snel, zeker niet in het openbaar. Je kropt het vaker op. Je vergelijkt, vindt dat je sterk moet zijn of dat er ergere dingen zijn. Het uiten van puurste emotie als volwassene wordt te vaak nog gezien als zwak of gezeur. En daar hebben we geen zin in, toch?
Wat we, denk ik, vergeten is dat we onbewust bij elke keer dat we pure emotie wegstoppen een stukje shit of negativiteit met ons meenemen. En met al die losse stukjes negatieve shit kun je uitgaan van een vuurwerkexplosie als je wél een keer je puurste emotie uit omdat je het niet meer kan inhouden. Dan uit je namelijk niet alleen de emotie van dat moment, maar ook alle onverwerkte stukjes shit die je eerder wegstopte.
Af en toe denk ik nog even aan het kleine meisje en de wonderkus van haar moeder. Het meisje uitte haar puurste emotie en kon daarna weer door. Het was eruit, alles was goed. Misschien moeten wij volwassenen dat ook eens wat vaker proberen.