De beige deken

Haar aanraking stopt zonder aankondiging. De kou ontwaakt me uit iets dat tussen waken en slapen zit en er loopt een rilling over mijn rug. Langzaam open ik mijn ogen, draai mijn hoofd naar links en zie de gigantische beige deken die mij eerder warm hield. Achter de deken zie ik vaag haar silhouet. Ze houdt de deken stevig vast, met twee armen in de lucht. Een lichte vorm van paniek. Ze zegt niets, ik ben nogal schaars gekleed en zoals vaker weet ik niet wat ik moet doen. Ik vraag me af of ik iets moet zeggen of mezelf met haastige spoed in mijn trui moet hijsen. Ondertussen steek ik trillend mijn hand uit in de richting van mijn BH. Een vergeefse poging. Ik kijk op de klok naast het bed. Half 7. Het is nu of nooit. Ik draai zachtjes op mijn zij terwijl het bed een oorverdovend, krakend geluid maakt en ik bijt op mijn lip in de hoop dat het geluid vervaagt. Ineens hoor ik een stem die achter de deken vandaan komt. Ik versta het niet en draai snel verder tot ik op mijn rug lig. Mijn armen kruislings over mijn borst. Ik voel de deken terug over mijn lichaam glijden en ik kijk recht in de bruine ogen van de vrouw. Ze loopt naar het hoekje van de kamer. Ik volg haar met mijn ogen, niet wetend wat er gaat gebeuren. Als ze omdraait en mijn kant op loopt wrijft ze in haar handen terwijl ze mij strak aankijkt. Aangekomen bij het bed tilt ze de beige deken bij mijn voeten op. Mijn hartslag schiet omhoog en voor ik het weet nemen mijn reflexen het over. Mijn linkervoet schiet met brute kracht omhoog en de vrouw draait weg terwijl ze met twee handen naar haar oog grijpt. Ik rol van het bed, hijs mezelf in mijn kleren en neem me voor om nooit meer een ontspanningsmassage te boeken.