Lichtjes.

Mijn studiegenoot, we noemen hem Timo (een fictieve naam), liep al maanden rond met iets dat speelde in zijn leven. Toch vond hij het niet de moeite waard om met de groep te delen. 

Er zouden vast mensen zijn die het erger hadden dan hij, het deed er niet toe, het was niet nodig om dit te delen, hij hoefde niet in het middelpunt te staan, hij kon het zelf wel oplossen en had vooral niemands medelijden nodig. 

Herkenbaar?

Timo nam tijdens een oefening een studiegenoot in vertrouwen. Hij vertelde wat er speelde en wat dat met hem deed. Zijn studiegenoot moedigde hem aan om het met de groep te delen. Dat zou helpen, werd gezegd. 

Toen we halverwege de dag in een kring zaten, lukte het Timo om zijn ruimte te nemen en te delen wat er aan de hand was.

Het raakte hem zichtbaar én voelbaar. 

Twee seconden. Toen volgde zijn kenmerkende lach en werd de pijnlijke emotie weggewuifd. Weggeduwd. Verstopt. Terug z’n hok in geduwd.  

‘’Maar goed…’’, zei hij. 

Gelukkig zijn de twee trainers (leraren, docenten, you name it) niet van gisteren en voelden ze haarfijn aan wat er gebeurde. En vooral: wat op dat moment het meest nodig was.

In plaats van verder te gaan met de les, ‘want we moeten alles wat in het curriculum staat vandaag behandelen’, werd hem met liefde verzocht om terug te gaan naar het gevoel dat hij zojuist vakkundig had geëlimineerd. 

Het overviel hem, zag ik. Dit was puur ongemak. Na een paar minuten lukte het hem. Hij was er weer. Daar waar het pijn deed. Puur en geëmotioneerd. 

De groep werd stil. Echt stil. Oorverdovend stil. Niemand zei iets. Niemand bewoog.

Iedereen was volledig aanwezig. De pijn van Timo raakte anderen. Eén voor één. Ineens was hij niet meer alleen met zijn verdriet. 

Er ontstond een soort energetisch veld in de ruimte. Ik kan het alleen omschrijven als een gevoel van pure liefde die je voelt in je hele lijf. Ik werd in mijn stoel gezogen. Wat gebeurde er? Holy shit… Ik was ineens onderdeel van een energieveld en daar was ik me toch ‘n partij bewust van!   

Dit was magisch. Ik wist heus dat het delen van emoties verbindt, maar ik voelde iets veel groters dan alleen die verbinding. 

Dit valt niet uit te leggen. Maar ik ga het toch proberen.

Het was als een radiofrequentie waarop iedereen was afgestemd. De ruis verdween en de prachtige klanken van de muziek waren helder hoorbaar. Iedereen haalde zachtjes zijn handen van de knoppen en luisterde naar dezelfde tonen.

Cool. 

Er was niet veel voor nodig. 

Alleen de moed van Timo om zijn gevoel er te laten zijn. 

En die moed? Daar had iemand anders hem eerder die dag bij geholpen. 

Ik voelde me zo verbonden met iedereen in de ruimte. In het bijzonder met Timo. 

Hij was dapper. En mooi. Hij was mens. 

Door emoties te omarmen, hoe pijnlijk ook, ben je in staat om vanuit een hele diepe laag te verbinden met anderen. 

Een voorrecht dat wij als mens hebben, als je het mij vraagt. 

Vanuit verbinding ontstaat (meer) liefde. En andersom. 

Het allermooiste? Dit verhaal gaat over twee mannen. Twee mannen die kwetsbaar durven te zijn en die elkaar supporten om te voelen en te verbinden. Man… 

Deze school kent geen leeftijdsgrens. Wat we hier doen kan op elke leeftijd beoefend worden. 

Hoe jonger we beginnen, hoe meer begrip, support en verbinding er zal ontstaan.

Hoe jonger we beginnen, hoe meer lichtjes er de komende jaren aan zullen gaan.

Dat is waar ik in geloof.

❤️