Dat was de zomer. Een zomer waarin ik 90% van de tijd in de natuur doorbracht. De natuur was ooit de enige plek waar ik me vrij voelde. De natuur was ooit de enige plek waar ik wilde zijn als het me teveel werd.
Vol hoofd, stemmen, overtuigingen, vastzitten en altijd een continu gevoel van stress en opgejaagdheid. Kaken op elkaar. Niet kunnen ontspannen. Snel lopen. In het hoofd. Afmaken. Focus. Druk. Geïrriteerd. Vergeten.
Deze week vroeg iemand mij hoe ik vaar. Ik las net het appje dat ik terugstuurde:
Het voelt kloppend. En voel me vooral vrij. Letterlijk maar ook figuurlijk, in mijn hoofd. Vrij van alle verhalen en overtuigingen en dat soort oude dingen. Ik doe nu wie ik ben. Ofzoiets.
Dit is groot voor mij. Als ik terugkijk op de afgelopen jaren was het helemaal niet zo kloppend. Voor de buitenwereld wel, waarschijnlijk. Ik had gewoon een kantoorbaan en een huis en een partner. Maar intern klopte er al jaren echt helemaal niets van. En dat kan ik nu zien. Ik kan er nu met liefde op terugkijken.
Want ik zat muurvast. Ik zit vast in mijn hoofd, in mijn eigen beperkende overtuigingen die ik als waarheid was gaan zien, vast in terugkerende patronen. Ik deed gewoon wat ik dacht te moeten doen. Automatische piloot. Mijn lichaam heeft me zo vaak een halt toe geroepen. Maar het lukte me nog niet om te luisteren. Ik was er heilig van overtuigd dat dat gewoon zo hoorde en dat ik wat langer tijd nodig had om te herstellen van dingen.
Tot een half jaar geleden lukte het mij niet om mijn LinkedIn profiel aan te passen met de dingen die ik deed. Ik durfde het niet. Ik durfde niet eens over mijn opleiding te vertellen. Terwijl ik daar zo enthousiast over was. Maar mijn overtuigingen hielden me tegen. Bang wat anderen zouden vinden. En daarmee wees ik mezelf continu af. Want wie ik ben en waar ik voor sta, durfde ik niet te laten zien. Ik deed niet wie ik ben. Ik maakte er grapjes over, vermeed het onderwerp als er naar gevraagd werd en had al ingevuld dat iedereen het raar zou vinden of niet zou begrijpen.
Ik was ooit heel bang dat ik er niet bij zou horen. Op mijn werk, bij oud collega’s. Maar ik voelde niet dat dat waar ik al die tijd probeerde bij te horen, helemaal niet de plekken of de mensen zijn waar ik bij wíl horen.
Nu de zomer voorbij is en ik weer diep heb gevoeld wie ik ben en wat ik kan er welke omgevingen bij mij passen, kan ik me niet meer voorstellen dat het ooit anders was.
Ik voel me nu niet alleen vrij in de natuur, maar ook vrij in mijn hoofd.
Ik doe nu wie ik ben en ik voel daar zelfs trots bij.
Als je me voor mijn coachopleiding had verteld dat ik in staat zou zijn om dit te voelen, had ik je nooit geloofd.
De allergrootste lessen die ik de afgelopen jaren heb geleerd: durf te springen. Durf te delen over je diepste verlangens. Voel. Verwar zekerheid niet met waarheid. Leer jezelf op een heel diep niveau kennen zodat je keuzes kunt maken op basis van vertrouwen en zelfbewustzijn in plaats van op basis van angst. Herinner wie je bent en durf te dromen. Ga in stapjes, maar ga en laat los wat niet van jou is.
x