Soms ontmoet je mensen die je vanaf moment één fascineren. Niet op een romantische manier, maar gewoon. Ze hebben iets over zich. Een soort magie. Ze zijn anders dan de meeste mensen die je kent. Hun zijn is rustig, hun bewegingen kalm. Hun vragen diep. Hun aanwezigheid voelbaar. Hun oogopslag is helder. Geen ruimte voor oppervlakkigheid.
In mijn hostel in Aljezur, Portugal, verscheen hij ineens. Ik las een boek op mijn bed, en ineens zat hij tegenover mij. Op zijn bed. Zijn haren vielen losjes langs zijn langwerpige gezicht.
‘’Jij bent hier aan het wandelen’’. Het was geen vraag. Het was een constatering. Ik keek op van mijn boek en antwoordde dat dat inderdaad het geval was. Een beetje overrompeld door zijn stelligheid. Immers: ik las een boek en droeg vrijetijdskleding. Geen afritsbroek en bergschoenen.
‘’Hoe weet je dat?’’, vroeg ik hem. Hij was stil. Ik legde mijn boek weg. Hier gebeurde iets interessants. ‘’Dat zie ik’’. Hij keek me aan met kraakheldere ogen. Diogo was een man van weinig woorden. Ik weet niet hoe oud hij is. Aan zijn lichaam te zien gok ik een jaar of 35. Echter: zijn ziel voelde oud en wijs. Ik vroeg hem naar zijn leven.
Diogo maakte zoals ik verwachtte veel mee. Eenzaamheid en verlies waren twee belangrijke thema’s in zijn jeugd. Na genezing van zijn eigen ziekte is hij meer dan ooit verbonden met alles wat er ‘’nog meer’’ is en leeft hij met zijn intuïtie als grootste kompas. Hij is niet (meer) bang in dit leven. Nergens voor. Zeker niet voor de dood.
‘’To die means to go home’’.
Mede door zijn ziekte heeft hij ervaren dat de ratrace die wij van dit leven maken, niet voor hem is. Die constatering, of dat besluit, betekent ook keuzes maken. En tot het maken van die keuzes is niet iedereen bereid.
‘’Wij mensen zijn niet meer bereid om te lijden’’, vervolgt hij. ‘’We willen dat alles leuk en mooi is. We verdoven. Maar ik denk dat wie echt vrij wil zijn, moet leren hoe te lijden zonder daarin verstrikt te raken.’’
Leren hoe je moet lijden, zonder daarin verstrikt te raken.
Die onthoud ik en onbewust reist die zin de volgende dag met me mee.
Lijden zonder daarin verstrikt te raken. Dat betekent emoties voelen. Dat betekent alles durven voelen, maar er niet direct naar handelen. Dat betekent niet alles verdringen of verdoven voordat het eruit mag. Gewoon, laten komen zonder dat je hoofd ermee aan de haal gaat en er onmogelijke dingen mee doet.
Toen ik hem vroeg naar zijn belangrijkste kernwaarde in dit leven glimlachte hij. To be free. Zijn hond en hij zijn vrij.
Je ziet het als iemand vrij is. Vrij betekent niet vrij van verplichtingen of verdrietige, nare dingen waar iedereen in dit leven mee te maken krijgt. Ik bedoel meer het soort vrij van beperkende overtuigingen en verhalen, vrij van angst. Vrij van haat of wrok.
Hier en nu kunnen zijn met alles wat er is (zonder er in verstrikt te raken).
Diogo leeft. Hij is aanwezig. Volledig. Zijn ogen zijn helder. Hij gelooft in het principe van overvloed en is los van beperkende overtuigingen en conditionering rond het hebben van een baan en geld. Hij gelooft dat er meer dan genoeg is voor iedereen, en richt zich op mogelijkheden i.p.v. beperkingen.
Hij ziet wat hij heeft en focust zich daar op. Wat hij niet heeft is geen onderwerp voor hem. In staat van overvloed trek je meer overvloed, liefde, gezondheid en kansen aan dan in een beperkende staat van zijn. Of in staat van ’tekort’.
Ik ontmoet zelden mensen met zo’n diepgeworteld en wezenlijk vertrouwen in het leven en alles wat daarbij hoort. Behalve…
Een dag later vervolg ik mijn wandeltocht, met nog 80 kilometer te gaan open ik mijn mailbox. Mijn oog valt op een nieuwe e-mail van een bijzonder wijze vrouw met de naam Hedda. Mijn docent op de opleiding. Zij schrijft prachtige ‘nieuwsbrieven’ die eens in de zoveel tijd als cadeautje in mijn mailbox verschijnen. Eigenlijk dekt het woord nieuwsbrief niet de lading. Ik vind het meer rake poëzie. Ik citeer:
….Je bent levendig, dus speels en in interactie met het leven om je heen. Niet bang, niet terughoudend, niet ingetogen, maar vanuit een diep vertrouwen en met nieuwsgierige liefdevolle ogen.
Word je dan nooit meer boos of verdrietig?
Ja, natuurlijk wel. Je leert alleen die emoties te uiten, zonder er ‘attached’ aan te zijn. Zonder dat ze je vertroebelen en overnemen en zonder dat je er nog grootsere verhalen mee maakt.
Maak je dan geen moeilijke dingen mee?
Ja, natuurlijk wel. Het menselijke leven kent nou eenmaal ook pijn en uitdaging.
Je ‘omgaan’ en interactie daarmee wordt alleen anders. En iedere keer krijg je nieuwe groei lessen om dit te cultiveren. Dan mag je door naar de volgende ronde, zeg ik altijd.
Aha. Ik begin te lachen en ik schud mijn hoofd. Hoe is het mogelijk.
Emoties uiten, zonder er ‘attached’ aan te zijn.
Dat was 2x in 2 dagen dat ik dat hoorde.
Kan geen toeval zijn. Sterker nog: ik geloof steeds minder in toevalligheden. Sommige mensen ontmoet je op precies het juiste moment. Om je op weg te helpen, je te herinneren aan wie je bent, je te ‘guiden’ of je te laten weten dat je op het juiste pad zit.
Je moet er alleen voor open staan. Je hart open zetten.
Je niet laten leiden (of: lijden;)) door de verhalen die je in je hoofd maakt over jezelf en anderen.
We zijn vaak zo ontzettend blind voor onze eigen verhalen, maar als je ze eenmaal ziet, zie je het en wordt het lichter. Alles.
x M.