”Foto maken!”, roept een jongen van een jaar of 7. Even daarvoor rent hij een heuvel in de duinen op. Ik kijk omhoog. Zijn glimlach reikt van oor tot oor. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Ik glimlach ook.
”Mama, foto!”, roept hij nogmaals. De moeder stopt nu met lopen, zucht en pakt haar telefoon uit haar broekzak. Ze opent de camerafunctie en richt de telefoon op de jongen op de heuvel.
”Nee-hee, van het uitzicht!”. Ik hoor de moeder mompelen. Iets dat lijkt op oh. Ze draait zich om en maakt een foto van de kant waar de jongen naar kijkt.
”Mama, kom eens! Hier is het veel mooier!”. Wandelend aanschouw ik deze situatie. De moeder zucht wederom, duidelijk geen zin om de heuvel op te banjeren door het mulle zand. Na een paar kleine aanmoedigingen van de jongen gaat ze toch. Met frisse tegenzin. Buiten adem bereikt ze de top van de heuvel. De jongen houdt het niet meer. Hij klapt in zijn handen en staat te springen als een jonge hond.
Ze komt naast hem staan. Ik zie de jongen vol trots wijzen in de richting waar hij het zo mooi vindt. Even gebeurt er niets. Dan slaat de moeder haar arm om de jongen heen. Ze kijken, zeggen niets en op dat moment zijn ze meer verbonden dan ooit. De moeder maakt een foto en nog voordat ze met haar ogen knippert is haar jongen weer beneden. Op zoek naar een ander uitzicht. De moeder stopt haar telefoon in haar broekzak en ik zie haar vluchtig een traan wegpinken.
Mijn hart is vol.