We moeten van alles, jij en ik. We moeten fulltime werken want we moeten geld hebben want we moeten onze huur betalen. En vakantie. Oh vakantie. Het liefst naar een hagelwit strand met palmbomen, waar we goed kunnen poseren in iets te kleine bikinitopjes en stringetjes die we optrekken tot over ons heupbot. Leuk voor the gram. We moeten foto’s posten om te laten zien hoe onwijs leuk ons leven is. (Ik doe het zelf ook, no hate). We moeten werk hebben dat er toe doet.
In een dierenwinkel met volle passie caviapoep scheppen als je HBO geschoold bent is not done. We moeten presteren op het werk, het liefst bij een bedrijf dat iedereen kent én we moeten sociaal zijn in de drie uur die we nog over hebben per dag. ”Ik heb vandaag geen zin”, is absoluut geen reden om een afspraak te cancellen. Zeg dan: ”de kameleon van de zus van mijn buurvrouw werd duizelig en ik moet onmiddellijk met hem naar de EHBO, mijn buurvrouw en haar zus hebben geen auto”. We moeten gezond eten en sporten. Het liefst in een fancy outfit waarin de blote (gebruinde) buik zijn shine pakt en pontificaal uitsteekt boven de legging met ingebouwde tool om de bilpartij te liften. We moeten toekomstplannen hebben. We moeten ons pensioen regelen. Fulltime werken is de standaard, parttime is voor huismoeders, right? Burnout? Je stelt je aan meisje. Iedereen is wel eens moe.
Ik weet het af en toe niet meer hoor mensen. IK. HEB. GEEN. TOEKOMST. PLAN. Laat mij met al mijn ziel en zaligheid caviapoep opruimen als ik daar zin in heb. Ik wil vooral gelukkig zijn, eigenlijk. Misschien wil ik wel achterop een vuilniscontainer staan en veel te hard meezingen met André Hazes terwijl ik containers in een stellage zet die vervolgens met grof geweld leeg worden gegooid, weet ik veel. Misschien wil ik wel weg uit Nederland en in elk land in de wereld op een boerderij werken zodat ik geld kan verdienen om verder te reizen. Misschien begin ik mijn eigen bedrijf, misschien ga ik bananenbewaardoosjes roze verven en verkopen met een goed, sentimenteel verhaal. Millennial zeker? Ja. En ik heb geen idee wat ik wil.
”Ik moet iets maar ik weet niet wat.”
Ik vind het niet erg, hoor. Dat ik het allemaal niet zo goed weet. Iemand (ik) zei ooit: ”alles komt goed, en zo niet dan toch.” Ik geloof heilig in die uitspraak. Het is oké als je het allemaal niet zo goed weet en je voor je gevoel niet helemaal past in het perfecte plaatje van de mensheid, whatever that might be.
In het kader van doen wat je leuk vindt dacht ik; laat ik in ieder geval weer eens verder gaan met waar ik vijf jaar geleden gebleven was. Bloggen, schrijven, mezelf belachelijk maken, ironische verhaaltjes fabriceren en proberen het leven door een luchtig brilletje te bekijken. Een luchtig brilletje is vanaf nu een ding.
Weet je, er is genoeg ellende in de wereld. Zoals honderden mensen die vinden dat homo’s, lesbo’s en transgenders er niet toe doen. Enkeltje naar Pluto en chronische diarree krijgen jullie. Gratis, we blijven tenslotte tatta’s. Gaat het zo mee of wil je een tasje?
Ik probeer te genieten van elke dag en mezelf vooral niet te serieus te nemen. Hoeven jullie ook niet te doen overigens.
Op 7-1-2019 is de baby die ik nooit wilde geboren jongens. Ja echt, maksiemaal is hier. Doei!