Het is fijn om altijd bezig te zijn. Agenda vol, uren lang whatsappen, door Instagram scrollen, 60 uur per week werken, feesten, in de avonduren met vrienden afspreken, sociale evenementen in het weekend, eetfestijnen, housewarmings, cursussen en laten we ook nog een hond adopteren. Een hond is leuk en schattig.
Ik realiseer me (zoals misschien meer mensen met mij) dat dat altijd bezig zijn en ”geen tijd” hebben er ook voor kan zorgen dat je wordt geleefd. Dat er dagen/weken/maanden en soms zelfs jaren voorbij gaan waarvan je denkt: oké. Wat heb ik eigenlijk gedaan? Je kunt aan het eind van een jaar dan misschien met veel moeite 5 hoogtepunten opnoemen. Natuurlijk waren ze er wel, maar je stond er nooit zo bij stil. Je nam ze voor lief en was ze een week later weer vergeten want ”we motten door”. Dat steeds maar blijven rennen onderdrukt een bepaald gevoel. Zo één waar je liever niet bij komt. Dat gewoon fijn opgesloten zit in een donker hokje, waar het prima zit. Zo lang niemand er naar vraagt is het er niet. Daarvan wegrennen wordt dan een soort drugs. En drugs kunnen gevaarlijk zijn.
Eigenlijk zijn wij mensen in deze tijd vooral bezig met rennen, regelen, promotie maken, honderd ballen tegelijk hooghouden, werken, verwachtingen van anderen waarmaken, morgen, de toekomst en onszelf bewijzen aan de wereld. We vergeten door alles wat er van ons gevraagd wordt in deze maatschappij soms wat er nú is, hoe we onszelf nú voelen en waar we behoefte aan hebben. We staan er te weinig bij stil. Morgen is een veilige plek, want ook dan stap je met een grote pas over het nu heen en blijft dat donkere hokje lekker dicht. En dat voelt goed.
Shinen in de F16
Ooit in een F16 gezeten? Ik wel. Een figuurlijke. Is cool. Gas erop, kantoorbaan van 40 uur per week, rekeningen betalen, lesgeven in de avonduren, elke dag trainen, zorg voor hond+paard, minstens 5 sociale evenementen per week, zuipen in het weekend, af en toe nog een wedstrijd, man ik ging lekker. Er was geen tijd om te voelen en dat was ook niet nodig toch. Boeiend. Ik had het niet eens door, dat er wat te voelen viel. Ik kwam uit een fijn gezin, had een prima jeugd, genoeg vrienden, niks aan de hand.
Breed lachend zat ik in mijn F16 die met veel geweld en kabaal onderweg was naar een plek die de piloot (achteraf gezien) niet eens kende. Maar dat boeide niet, want het ging lekker. De piloot was altijd zeer gefocust op de snelheid waarmee hij obstakels moest ontwijken en hield zijn handen altijd stevig om het stuur geklemd. Adrenaline. Houvast. Af en toe ontweek hij met hoge snelheid wat obstakels. Een soort videogame. Hij was er goed in, hoor. Hij had het zich eigen gemaakt. De piloot voelde zich on top of the world. Hij vloog zijn hele leven al in dat ding en hij had het onder controle. Hij zou niet anders willen.
Voor de een werkt het om jaren (of misschien wel voor altijd) in de F16 te blijven zitten, anderen ervaren op den duur dat dat vliegtuig op een dag ineens kei hard tegen een random obstakel aan vliegt. Uit het niets. Een obstakel dat de piloot door de hoge snelheid niet op tijd zag aankomen omdat zijn blikje RedBull viel. Ogen dicht en wachten op de klap is de enige optie… De F16 stort neer en rookt wat na. De black box die eerder zo lekker diep zat opgesloten in je hoofd ligt ineens open op straat. Jij zelf komt er zonder al te veel kleerscheuren vanaf, maar die F16 is niet meer te repareren… Koop je een nieuwe of ga je een tijdje te voet omdat je bent geschrokken van de crash?
Doe maar lopend
Ik schrok me helemaal kapot dus ik koos voor de zekerheid even de benenwagen. Dikke. Faal. Gelukkig zag ik al snel dat je iets meer kan genieten van dingen om je heen als je even geen 2400 km/u vliegt. Je ziet meer dingen die er nú zijn. Letterlijk. Fijne bijkomstigheid: lopend zie je stomme obstakels eerder aankomen én je hebt meer tijd om ze te ontwijken. Of om een andere afslag te nemen. Win-win!
Als je soms even terugschakelt leef je wat minder op de automatische piloot. Je leeft minder op adrenaline en de rush van de dag. Het biedt kansen om te genieten van wat er nú, op dit moment is en om even stil te staan bij dingen die je diep van binnen gelukkig maken. Je ziet de wereld om je heen net even wat scherper en je onthoudt meer dingen dan wanneer je alleen gefocust bent op het besturen van die F16. Je hebt bijvoorbeeld meer tijd en ruimte om eens een attent kaartje te sturen naar een vriendin, of te onthouden dat je broer een sollicitatiegesprek heeft zodat je hem succes kan wensen. Je hebt tijd om even écht naar iemand te luisteren. En trust me, dat voelt de ander. Ook niet onbelangrijk: te voet kun je jezelf ook eens horen. Dat zachte stemmetje in je hoofd dat je al jaren iets probeert te zeggen komt eindelijk boven het geluid van de straaljager uit en ineens weet je wat je moet doen.
Of je nu wel of niet in een figuurlijke F16 zit, niks is goed of fout. Wel een keuze. Ik koos ervoor om wat vaker terug te schakelen. Het wil niet zeggen dat ik ineens ben gestopt met naar de toekomst kijken, of dat ik gestopt ben met fulltime werken en afspreken met vrienden. Of dat ik overal met de pet naar gooi. Of niet meer hard werk. Of nu lui ben. Ik richt mijn tijd alleen iets anders in, houd wat avonden in de week vrij en probeer me iets meer te focussen op het nu. Stil te staan bij dingen die voor mij nú belangrijk zijn. Nee zeggen tegen dingen als dat nodig is om mezelf niet voorbij te rennen.
Weet je. Ik heb maar 1 leven. En dat leven wil ik eigenlijk zo min mogelijk spenderen aan dingen missen die er écht toe doen omdat ik er met een rotvaart voorbij vlieg. Ik wil minder peinzen over wat ik morgen moet doen en ik wil geen spijt hebben van dingen die ik gisteren niet heb gedaan omdat ik te druk was met dingen die ik dacht te moeten doen. Meer genieten.
”Er zijn maar twee dagen in het jaar waarop men helemaal niets kan doen. De ene is gisteren, en de andere is morgen. Dit betekent dat vandaag de juiste dag is om lief te hebben, te geloven en in de eerste plaats te leven”
de dalai lama
Verwachtingen en bewijsdrang
Ik merk dat ik zelf in een bubble zit waarin dat terugschakelen heel normaal is en waar er veel over gepraat wordt. Het is een soort trend geworden en ik wacht al weken op het moment dat er een comedian komt die grappen begint te maken over: MENTAL HEALTH VLOGS – de nieuwe waarheid. Of: DE MENTAL HEALTH PODCAST – zie ze zweven. Ik zou zeggen: laat maar komen. Het zou ons nog bewuster maken van waar we mee bezig zijn in deze wereld.
We leven in een maatschappij waarin het moeilijk is om aan onszelf te denken. Toch is het voor niemand onmogelijk. We rennen onszelf voorbij omdat dat van ons verwacht wordt. Al vanaf dat we heel jong zijn. Ik geloof dat dat anders kan en dat we dit proces met zijn allen in stand houden door te blijven doen wat we doen (en altijd gedaan hebben). Hoe mooi zou het zijn als we onze kinderen een heel klein beetje van dat terugschakelen kunnen meegeven?!
Bewustwordingsmomentjes
Er zijn zoveel tips om wat meer te kunnen terugschakelen. Tips die iedereen kan toepassen. Ze lijken zo logisch, misschien zelfs kinderachtig. Maar soms vergeet je dat het een optie is. Hoe meer ik er bij stilsta hoe meer het een gewoonte wordt. Ik vind de podcast van Gwen van Poorten geweldig. Zij inspireert mij elke week om dit soort kleine bewustwordingsmomentjes (goed woord voor galgje) te integreren in mijn leven. Hoe vaker je iets doet, hoe normaler het wordt. Maar ook: hoe vaker je ergens over praat hoe normaler het wordt!
Laten we wat vaker ín het moment zijn en die telefoon aan de kant gooien. Je hebt dat ding niet nodig als je je huis schoonmaakt, op de wc zit, met vrienden bent of aan het douchen bent. Vrienden of familieleden mogen best weten dat je vanaf nu niet meer elke dag binnen 2 seconden op een meme reageert. De wereld stopt niet met draaien als het wat langer duurt.
Ook leuk om te ”doen” zodat het normaal wordt: elke dag 2 minuten even helemaal niks. Geen telefoon, geen muziek, geen serie, geen partner of kids en ook niet stiekem dat stofje oppakken dat in je ooghoek op de grond verschijnt. Gewoon even 2 minuten zitten en een paar keer diep ademhalen. Even naar jezelf luisteren in plaats van naar je baas, vriendinnen, partner of kinderen. Vaak voel je dan ineens dat bepaalde spiergroepen kei vast zitten. Bijvoorbeeld je schouders. Misschien merk je dat nu ook tijdens het lezen. Constateer en relax. Misschien zijn er gedachten die steeds terugkomen? Schrijf ze op. Ben je aan het wandelen? Lach een keer naar een voorbijganger en zeg gedag. Je merkt dat je uitstraling meer open wordt en dat mensen ook naar jou gaan lachen. Zo simpel, zo klein, maar zo heerlijk. Who’s in?!