Op mijn nieuwe school is er veel tijd om te schrijven. Ouderwets, met pen en papier. We deden een oefening over kernwaarden. De opdracht (in het kort): denk terug aan een moment waarin alles klopte. Toen ik mijn ogen sloot reisde ik als vanzelf terug naar een bijzonder moment, een aantal jaar geleden. Waar duizend sterren schitterden aan de donkere hemel en waar ik samen met een goede vriendin niets bijzonders deed. Ik was daar gewoon, dat was alles.
Ik beleefde die situatie opnieuw. Het zorgde voor een vette glimlach. Ik realiseerde me toen helemaal niet dat dit moment er jaren later voor zou zorgen dat ik het belang van ‘gewoon zijn’ zou gaan voelen. Cadeautjes hoeven niet duur te zijn, zo blijkt.
Ik opende vanochtend mijn notitieboek en zag dat ik na die oefening deze woorden op papier zette. Ik was ze vergeten, gelukkig heeft mijn boek ze gevangen.
in de eenvoud ben ik
verlangend naar hoge bergtoppen
loop ik glimlachend op mijn pad
het is rustig en ik straal
de zon op mijn armen
mijn hart vervuld van liefde
ik ben thuis
in mij
waar ik ook ga
voel ik vrijheid
in de keuzes die ik maak
het diep weten zit in mij
en manifesteert zich
als een sterrenhemel in het donker
waar ik ben
en altijd mag zijn
ik voel me thuis in mij
als warme thee
dampend in hoog glas
waar mijn handen zachtjes
omheen gevouwen zijn
ik sluit mijn ogen
en ben dankbaar
dat ik ineens voel
dat al lang lang heb
wat ik al die jaren zocht