Twee jaar geleden maakte ik een website omdat ik schrijven leuk vind. De eerste drie maanden publiceerde ik verhaaltjes. Ik schreef over dingen die ik meemaakte en goot daar een beetje maximesaus overheen. Ironie en zelfspot gemengd met een toefje overdrijven. Even later maakte ik voor mijn gevoel geen dingen meer mee die de moeite waard waren. Of ik maakte het wel mee maar ik kon het voor mijn gevoel niet goed of leuk genoeg opschrijven. Ik begon dan met schrijven, was niet tevreden en legde mijn laptop weg. Laat maar. De dag erna opende ik mijn laptop weer en las ik het stukje tekst waar ik de dag ervoor mee begon. Nope. Een diepe zucht, laptop weg, Netflix aan. Wijn.
Ik begon me hieraan te ergeren. Waar komt dat vandaan? Ik maakte deze website ooit omdat ik het leuk vind om te schrijven. Waarom word ik er dan zo gefrustreerd van? Ik bedoel: er zijn 2 lezers per kwartaal. Als ik geluk heb 3… Maanden gingen voorbij, concepten stapelden zich op en inmiddels heb ik ze allemaal vakkundig in de digitale prullenbak gesmeten. Opgeruimd staat netjes.
Zaterdagavond 23.30. Ineens wordt me iets zó overduidelijk. Ineens weet ik waarom ik zo gefrustreerd ben over deze website. Ik schreef over dingen die ik meemaakte, maar door (en eigenlijk: dankzij) een niet nader te noemen virus maakte ik niet zoveel meer mee. Ik zat vaker thuis, alleen. Ik realiseerde me dat dingen die mij óók interesseren niet perse buiten de vier muren van mijn huis liggen. Ze zijn eigenlijk heel dichtbij. Ik werd gefrustreerd van al die digitale concepten omdat ze niet écht waren. Ze waren een afleiding van wat ik dacht dat ik wilde doen of schrijven.
Ik wil eigenlijk gewoon schrijven over datgene waar ik sinds begin 2020 meer mee bezig ben dan ooit. Ik vind het zo vreselijk interessant en ik raak er niet over uitgepraat. Mental health. Ik kots van deze woordcombinatie en ik noem het daarom liever: persoonlijke ontwikkeling, maak het jezelf allemaal niet zo moeilijk of ben een beetje lief voor jezelf en de mensen om je heen.
Oké Maxime?!
Ik lees veel boeken, bezoek regelmatig een coach, mediteer dagelijks (jup, ik!) en omring me graag met mensen die ook interesse hebben in gesprekken die iets verder gaan dan ”hoe is het? Goed met jou? Ook goed”. Sommige mensen weten dit, anderen niet. Ik merk dat ik hier zo veel van heb geleerd en dat ik al die lessen het liefst aan al mijn vrienden en familie wil opdringen. Omdat niet iedereen daar op zit te wachten lijkt het me beter om alles op te schrijven. Zo kan iedereen het lezen indien gewenst. Dat ik een deel van dit mentale proces nu deel met anderen wil niet zeggen dat ik ineens een soort boeddhistische monnik ben die is afgekickt van de wereld, gezelligheid, borrels en mensen. Want als je mij kent weet je dat gezelligheid mijn brandstof is. En dat is het nog steeds want ik ben nog steeds Maxime. Deze focus is ontstaan omdat ik het ook gezellig wil hebben als er even geen borrels en mensen zijn. Of feestjes. Of drank. Of relaties of scharrels. Externe prikkels. Je kent het wel. Al het externe moet een aanvulling zijn en geen invulling. Ik ben goed op weg, vind ik zelf. En ik gun anderen dat ook. Acceptatie, lief zijn voor je zelf, niet te snel oordelen, de focus van bepaalde gedachten kunnen afhalen, niet continu (weg)rennen van jezelf en even terug kunnen gaan naar wie je in de kern bent.
Goed. Ik ben hier dus sinds een jaar mee bezig. Eigenlijk is het niets meer dan elke dag even stil te staan bij de geweldige vraag: hoe vinde zelf dat het gaat? Als je een paar jaar geleden tegen me had gezegd dat ik mezelf zou gaan reflecteren had ik je vierkant uitgelachen. Vat nog een biertje, vrouwke. Maar ik liep tegen dingen aan. En steeds als ik dacht dat ik daar niet meer tegenaan liep, liep ik er tóch weer tegenaan. Het bleef me achtervolgen. Onrustig gevoel, geen rust in de kont, een kameleon in elke situatie, verantwoordelijkheidsgevoel voor de sfeer in welke ruimte dan ook, mezelf niet belangrijk genoeg vinden om in te zien wat wel en niet goed voor me was, vluchten, druk, altijd bezig. Ik was mezelf kwijt waar anderen mij vonden. Leuk voor de korte termijn, maar op de lange termijn leverde het me niets op en dat moest anders.
Ik denk dat ik dat nu weet wat ik met deze website wil. Ik ben (nog) geen psycholoog, coach of iets anders in die richting. Maar ik wil mensen inspireren en vertellen over dingen die ik heb geleerd. Of die ik lees. Alleen dan niet in 350 pagina’s maar gewoon, in korte posts. In mijn eigen woorden. Schrijven werkt voor mij therapeutisch. Dat heeft het altijd al gedaan, maar ik was het even vergeten. Maksiemaal 2.0. Let’s go.