Als je me tien jaar geleden had verteld dat ik vrijwillig naar school zou gaan in een kerk met mensen die met elkaar knuffelen, had ik je krankzinnig verklaard.
Nu betaal ik er voor.
Ik kwam erachter dat mensen puur zijn. Puur en in staat om voorbij grootse verhalen te kijken.
Op deze school ken ik mijn klasgenoten binnen 6 uur beter dan ik mijn studiegenoten op het hbo in 4 jaar heb leren kennen.
Wildvreemden kennen mij binnen 6 uur beter dan ik mezelf.
Toen ik vroeger studeerde, waren mijn vooroordelen altijd paraat.
Want: ‘mensen die thee dronken hadden vast nooit plezier’.
‘Mensen die knuffelen zijn altijd zo overdreven’.
‘Haha, kijk dan. Die gaat wandelen in de regen. Die heeft zeker niets beters te doen’.
Ondertussen dronk ik mijn 20e witte wijn van de avond, stak ik mijn 33e sigaret aan en lachte ik met iedereen mee om de volgende dag precies hetzelfde te doen.
Ik vond wat van iedereen die niet deed wat ik deed.
Op mijn nieuwe school vindt niemand iets van iemand.
Of nouja, misschien wel. De eerste tien minuten. Menselijk, denk ik. Maar al die vooroordelen verdwijnen naar de achtergrond. Hoe?
Stel je voor: je zit tegenover een wildvreemde man. Je kijkt ‘m diep in de ogen en hij jou. Hij stelt je daarna 8 minuten lang de vraag: ‘wie ben je echt?’.
Je blijft die wildvreemde aankijken en ineens komen er antwoorden uit je binnenste waar je zelf bijna van schrikt. Het gaat verder dan je hobby’s. Verder dan je naam. Verder dan je bezittingen en je kleren. Het gaat om wie je in de kern bent.
In de eerste twee dagen op mijn nieuwe school heeft niemand het over z’n hobby’s gehad. Niemand. En toch ken ik van elke 8 mensen in de ruimte hun diepste verlangens, waar ze tegenaan lopen en wie ze in de kern zijn. Dat gaat zo veel verder dan welke kleding iemand draagt. Wat voor auto iemand rijdt. Hoeveel vrienden iemand heeft.
Ieder mens is zo mooi. En in de kern komt het erop neer dat iedereen diep van binnen op zoek is naar verbinding en naar liefde. Iedereen heeft diep van binnen dezelfde angsten en onzekerheden.
Door met elkaar te zijn en elkaar op een diep niveau te leren kennen, voel ik me ineens onderdeel van iets veel groters.
Geen eilandjes, geen groepjes. Geen individu. Maar samen. Support, steun en liefde. Waar emoties mogen zijn en waar macht en prestatie er niet toe doen. Waar het draait om verlangen naar essentie en begrip voor diepgewortelde overtuigingen.
Waar energie stroomt en waar de mensen achter de verhalen worden gezien.
Waar gehuild wordt en gespeeld. En écht gelachen.
Waar gevoeld wordt.
Waar het puur is.
Waar licht is.
Waar is.
Het lijkt me zo belangrijk dat (jonge) mensen het gevoel van zijn mogen leren. Dat ze voelen dat ze altijd al ergens bij hoorden. Dat ze voelen dat we in de kern allemaal mens zijn. Met gebreken. En dat we in de kern allemaal liefde zoeken. En verbinding. En dat we diep van binnen met hetzelfde worstelen. Allemaal. Dat we één zijn. Geen eilanden in een diepe oceaan waar bruggen al lang niet meer gebouwd worden omdat we alleen met onszelf bezig zijn en niet in de gaten hebben dat we steeds verder wegdrijven van onze kern.
We schreeuwen steeds harder maar doen steeds minder moeite om elkaar en onszelf te horen.
Laten we mild zijn. Lief, ook. Voor de mensen om ons heen. Voor onszelf. In het kader daarvan drink ik tegenwoordig met plezier een warme kop thee op vrijdagavond en ga ik vrijwillig in een ANWB-wandelbroek de natuur in. Zelfs in de regen. Gewoon, om te zijn. Zodat ik ooit hopelijk meer jonge mensen kan inspireren om datzelfde te doen.
Liefs.